Xocalı şahidi ürəkləri dağladı: "Anam kürəyimizdə buz bağlayıb öldü" -FOTO
Xocalı hadisəsi elə dərin insanlıq faciəsidir ki, xatırlandıqca ürəyimizdə yeni yaralar açır.
Hadisənin canlı şahidləri sırasında Xocalı sakini Süleymanov Tofiq Yusif oğlu da olub. O vaxtı gənc yaşda olan Tofiq müəllim hadisəni belə xatırlayır:
"Həmin axsam mən orada olan canlı iştirakçı kimi deyə bilərəm ki, həmin işgəncələr gözümün önündən heç vaxt getməyəcək. Cammatın gecə ayağı yalın, başı açıq meşələrə dağılması yaddaşımdan silinməz. Hücumu planlayan erməni hərbi hissələri 25 fevral gecəsi axşamdan, hava qaralanda Xocalını mühasirəyə almışdılar. Bu zaman bizdə təşviş yarandı. Kəndin işığını kəsmişdilər. Texnikalar da işıqsız vəziyyətdə Xocalını mühasirəyə almışdırlar. Həmin gecə Xocalıya səssizlik, sükut çökmuşdu. Hamı nəsə baş verəcəyini gözləyirdi. Çünki, vəziyyət artıq çətinləşmişdi".
Hadisə şahidi bildirir ki, hərbi texnikalarla mühasirəyə alınan Xocalıda insanlar həddindən artıq təşviş içində idilər. Xocalı mühasirəyə alınsa da, qəribə o idi ki, onlar hələ atəş açmırdılar. Tofiq müəllim deyir ki, hamının qorxu içərisində nə olacağını düşündüyü bu zaman, təxminən saat gecə 11 radələrində ermənilər Xocalı aeroportunun yüksəklliyində Vedikənd deyilən ərazidə Xocalının başı üzərinə böyük bir fişəng buraxdılar. Bu onların parolu idi və bununla da hər şeyin başlanmasına işarə verdilər:
"Həmin vaxtda ermənlər tank və pulemyotlardan çox ciddi şəkildə Xocalıya hücuma keçdilər. Camaat nə edəcəyini bilmədi. Bizdə silah az idi. Çox adam ov tüfənglərindən istifadə edirdi".
Həmin vaxtı tələbə olduğunu deyən Tofiq Süleymanov 12 gün mühasirədə ac-susuz qaldığını bildirib. Ən dəhşətlisi isə, anasının donmuş meyitini qardaşı ilə birgə erməni əsirliyindən çıxarması ilə bağlıdır:
"12 gün mühasirədə qalmışam, anam orada şəhid oldu. Qardaşım anamı kürəyinə alıb Xocalı çayından keçirəndə ikisidə suyun içinə yıxıldılar. Suya batmışdı deyə, anamızı kürəyimizdə gəzdirirdik, anam kürəyimizdə buz bağlayıb öldü.
Biz onun meyitini çıxar bilmirdik. Bizə kənddən çıxmaq üçün yol vermirdilər. Haradan gedirdik, qarşımızı kəsib camaatı qırırdılar. Biz də bunu görüb qayıdıb gizlənirdik. Donmuş vəziyyətdə anamızın meyitini xilas etmək mümkün deyildi.
Anam fevralın 28-i rəhmətə getdi. İki-üç gün onun yanında qaldıq, amma onun meyitini xilas edə bilmədik. Çünki taqətsiz halda idik və heç bir köməyimiz yox idi. Biz onu kolun arasında qoyduq, öz paltomuzu çıxarıb üzərinə atdıq. Üzərini ağac şaxları ilə örtdük ki, bəlkə sonra gəlib tapa bilərik. Martın 8 -i günü xilas ola bildik. Biz kiçik dəstə olduğundan nəzərə çarpmırdıq, camaata verilən işgəncələri isə kənardan izləyə bilirdik. 12 gündə qardan başqa qidamız olmayıb".
Şəlalə Babayeva
Sonxeber.az Telegramda izləyin instagramda izləyin
Şikayətiniz varsa Whatsapp: 051 7028255
Facebookda Paylaş