"O qradlardan biri sinif yoldaşımın atasının üzərinə düşdü"- Günay Yelmarqızı ilə SƏMİMİ SÖHBƏT

Dənizkənarı Bulvar İdarəsinin mətbuat xidmətinin rəhbəri, məşhur teleaparıcı Günay Yelmarqızı Sonxeber.az-ın suallarını cavablandırıb.

- Günay xanım, öncə istərdik ki, oxucularımız sizi bir az tanısın.

- Mən 1981-ci ildə Ağdam rayonunda doğulmuşam. 1993-cü ildən Bakıda yaşayıram. Orta məktəbi Bakıda bitirmişəm. Birinci ali təhsilim jurnalistika üzrə olub. İkincisi təhsilimi isə Bakı Dövlət Universitetinin Beynəlxalq münasibətlər fakültəsində almışam. Hər hansı bir Avropa ölkəsində səfir, diplomat olmağı arzulayırdım. Ancaq jurnalistikaya olan sevgim daha ağır gəldi, o istiqamətdə davam etmədim.
Subayam. Ailənin ilk övladıyam. 1999-cu ildə birinci kursda oxuyarkən mediada fəaliyyətə başlamışam. İlk iş yerim "525-ci" qəzet olub. 2002-ci ildən teleradio fəaliyyətinə başlamışam. 2003-cü ildən canlı efirdəyəm. Müxtəlif televiziyalarda ayrı-ayrı vəzifələrdə çalışmışam. Bir ildir ki, Dənizkənarı Bulvar İdarəsinin mətbuat katibiyəm. Ancaq televiziyadan tam ayrılmamışam. Həftədə bir dəfə Azad Azərbaycan telekanalında xəbərlərin əsas buraxılışını aparıram.

- Məktəb illərini necə xatırlayırsınız?

- Orta təhsili Bakıdakı 32 saylı Ağdam tam orta məktəbində almışam. Uşaqlığım çətin dövrə düşüb. Mən müharibə uşağıyam. Təəssüf ki, müharibənin ağrı-acısını görmüşəm. Qrad raketlərinin yağışı altında doğulduğum Ağdamdan çıxmışam. Ermənilər bizim kənddə hücum etmişdi. Evimiz kəndin mərkəzində idi. Biz təsadüfən sağ qaldıq. Yolnan gedən zaman üzərimizdən qradlar atılırdı. O qradlardan biri sinif yoldaşım Aidənin atasının üzərinə düşmüşdü. Müharibə qorxusu, sonra məcburi köçkünlüyün gətirdiyi problemlər, travmalar. Yəni, uşaqlığımı doya-doya yaşamamışam. Uşaqlığını yaşamayan insan heç vaxt böyümür. Bir tərəfi hər zaman uşaq qalır. Evimi, torpağımı, uşaqlığımı itirmişəm. Ona görə itirməkdən qorxuram. Bu gün də məndə itirmək qorxusu var. Mən orta məktəbə Ağdamda getmişəm. Ağdamdan çıxanda 10-11 yaşım var idi. Bir müddət Ağcabədidə atamın dostugildə qaldıq. Düşünürdük ki, tezliklə evimizə geri qayıdacağıq. Heç vaxt ağlımıza gəlməzdi ki, Ağdam və digər rayonlarımız işğal olunar. Ancaq sonuncu dəfə Ağdama gələndə ermənilərin hücumu oldu. Biz o zaman birbaşa Bakıdakı qohumların yanına gəldik. Az sonra da Ağdam işğal olundu. Bakıda 4-5 məktəb dəyişmişəm. Mənim üçün o illəri xatırlamaq ağırdır. Çünki, istər-istəməz eyni ağrıları yaşayıram. Müharibədə hər şeyimizi itirmişdik, öz ölkəmizdə məcburi köçkünə çevrilmişdik, yataqxanada yaşayırdıq. Hamı bizə "qaçqın" deyirdi. O zaman insanların psixologiyası bu məsələlərə tam hazır deyildi. Və təbii ki, kiçik yaşda bu cür psixoloji təzyiqlər mənə çox ağır idi. Biz yataqxanada yaşayırdıq. Yataqxana həyatı, çoxlu məktəb dəyişmək təbii ki, uşaq psixologiyasına ağır gəlirdi. Ancaq düşünürəm ki, mən güclü insanam. Bu qədər çətinliyi aşa bildim. Qarşıma məqsəd qoyub oxudum, iki ali məktəb bitirdim. Öz ayaqlarım üzərində dayana bildim. Sübut etdim ki, "qaçqın" da bu ölkənin bərabərhüquqlu vətəndaşıdır. Cəmiyyətdə savadı, işi, peşəsilə yer tuta bilər. Oxuduğum şəhər məktəblərində "qaçqın" deyə məni barmaqla göstərib kinayə ilə uzaq duranlar illər sonra "biz səninlə eyni sinifdə, eyni məktəbdə oxumuşuq. Səni efirdən izləyirik və fəxr edirik" deyəndə anladım ki, məqsədimə çatmağı bacarmışam.

- Elə şagifd olmasın ki, ömründə bir dəfə də olsun dərsdən qaçmasın. Siz də dərsdən qaçmısınızmı?

-Mən dəqiq, normadan çox məsuliyyətli insanam. Daxili tənqid məndə güclüdür. Amma buna baxmayaraq məndə sinif yoldaşlarıma qoşulub sonuncu dərsdən qaçmışam. Ancaq bu o qədər nadir hallarda olub ki, xatırlamıram da.

-Tələbəlik illərinizdə Azərbaycanın ən çətin dövrünə düşüb.

- 1990-cu illərin çətin dövrünü görmüş insanam. Mən orta məktəbdə oxuyan zaman çörəyi talonla alırdıq, uzun növbələr olurdu. Ona görə də mən həmişə gənclərə deyirəm ki, bugünki güclü Azərbaycanın qədrini bilmək lazımdır. Bu gün bizim qüdrətli, güclü dövlətimiz var. 1990-cı illərdəki çətinlik bu gün yoxdur. Bəzən xırda şeyləri böyük problem edən insanları görəndə mənə qəribə gəlir. Çünki çətinlik bu deyil. Mən tələbəlik yaşamamışam. Çünki birinci kursdan müəllimlərin təkidi ilə işləməyə başlamışam. Fəaliyyətimə "525-ci" qəzetdə başladım. Mən ora "ata ocağı" deyirəm. Çünki mənim üçün "525-ci qəzet" yolun başlanğıcıdır. Dərsdən çıxıb, işə qaçırdım. Ona görə də çox da tələbəlik illərini yaşaya bilməmişəm. Amma arada vaxt tapdıqca tələbə yoldaşlarımla tamaşaya, hansısa kafeyə gedirdik. İkinci ali təhsilimi alanda mən artıq televiziyada işləyirdim. Tələbə yoldaşlarımın bəziləri ilə hələ də münasibətim var.

- Hər bir jurnalistin həyatında qarşılaşdığı maraqlı hadisələr olur. Muxbir kimi fəaliyyət göstərdiyiniz dövrdə hansı maraqlı hadisələrlə qarşılaşmısınız?

- "525-ci qəzet"də işlədiyim zaman mən 18 yaşında idim. Demək olar ki, heç bir təcrübəm yox idi. Qəzetin, medianın nə olduğunu bilmirdim. Mən ilk səhvlərimi orada etmişəm. İlk uğurlarımı orada qazanmışam. Ona görə üzərimdə kiçik də olsa əməyi olan hər kəsi hörmətlə xatırlayıram. "Kobra" ləqəbli kimsəsiz bir uşağın həyatı ilə bağlı araşdırma yazmışdım. O, yalnış xatırlamıramsa, hansısa məsciddə yaşayırdı. Sonra eşitdim ki, o uşağı oradan qovublar. Onun həyatı mənə çox pis təsir etmişdi. Düşünürdüm ki, görəsən, sonrakı taleyi necə oldu. Hər zaman arzulayırdım ki, o uşaq qarşıma çıxsın. Mən ona hansısa formada kömək edim.
- Muxbir işlədiyiniz dövrdə sorğularınızı cavablandırmayan mətbuat xidmətlərinin rəhbərləri olurdumu?

- Muxbir kimi işlədiyim dövrlərdə istəyirdim ki, mətbuat xidmətlərinin rəhbərləri sorğularımıza daha açıq, operativ reaksiya versin. Mənim heç bir mətbuat xidmətinin rəhbəri ilə problemim olmayıb. Amma bəzi mətbuat xitməti rəhbərləri var idi ki, mediaya açıq deyildilər. Onları heç axtarmırdıq da. Bilirdik ki, onlardan heç bir cavab ala bilməyəcik. 2018-ci ildə mətbuat xidmətinin rəhbəri təyin olunandan çalışıram işimi elə qurum ki, jurnalistlər məndən inciməsin. Müraciət edən həmkarlarıma bacardığım qədər kömək edirəm.

- Qəzetdən televiziyaya keçən zaman sizdə çətinliklər yarandımı?

- "525-ci"qəzet mənim üçün çox doğmadır. 3 il orada işlədim. İlk iş yerim idi. Ancaq mənim arzum televiziyada işləmək olub. Amma özümə söz vermişdim ki, birdən-birə televiziyada işləməyəcəm. Müəyyən bir yol qət edəndən, təcrübə qazanandan sonra efirə çıxacam. Bu mənada "525-ci qəzet"dəki 3 illik təcrübəm mənə çox kömək oldu. Uşaqlıqdan xəbər aparıcısı olmağı arzulayırdım. Anamım pencəyini geyinib, güzgü qarşısında xəbər oxuyurdum. Mən harda işləyəcəyimi bilirdim. Yolum, məqsədim bəlli idi. Qəzetdə işləyən zaman eşitdim ki, "Lider" televiziyasında bir verilişə müxbir axtarırlar. Bir il orada təcrübə keçdim. Təbii ki, ilk vaxtlar insan qəribə olur. Amma kollektiv yaxşı olanda tez apadtasiya olursan. Bəxtim onda gətirdi ki, televizyada işlədiyim insanlar çox səmimi idi. Mən hər zaman özümü televiziyada görürdüm. 2003-cü ildə Azad Azərbaycan televiziyasında xəbər aparıcısı kimi ilk dəfə efirə çıxdım. O zaman Azad Azərbaycan kanalı yeni açılmışdı. Mənə redaktor qəzetdə bir mətn oxutdurdu. Xəbəri oxuyan kimi dedilər ki, radioda xəbər aparıcısına ehtiyacımız var, işləmək istəyirsənsə, bu dəqiqə işə götürək. Radioda bir neçə həftə işləyəndən sonra qəfil dedilər ki, səni gələn həftədən canlı efirə çıxaracağıq. Ondan sonra mənim xəbər aparıcısı kimi fəaliyyətim başladı və artıq uzun illərdir ki, canlı efirdəyəm. Tale elə gətirdi ki, illər sonra mən yenidən ilk dəfə xəbər aparıcısı kimi efirə çıxdığım Azad Azərbaycan televiziyasında canlı efirə çıxıram.

- Canlı yayımda gözləmədiyiniz hadisələr baş veribmi?

- Uzun müddət təcrübən olsa da, canlı yayımda hər zaman gözləmədiyin hadisələrlə qarşılaşırsan. Çünki canlı efirdir. Gözlənilməz sürprizlərlə qarşılaşa bilərsən. Məsələn, efirdə danışdığım yerdə səsim tutulub qəflətən, bir neçə saniyəlik səsim batıb. Xəbər oxuduğum yerdə qəflətən başımın üstündən işıq partlayıb. Anosu oxuyan zaman yaddıma düşüb ki, mikrofon taxmamışam. Yəni, belə hadisələr çox olur. Efirdə hər zaman diksiyama fikir vermişəm. Həmişə üzərimdə işləyirəm. Çalışmışam ki, sözləri düz tələffüz edim, vurğular yerində olsun, məntiqi vurğulara diqqət etmişəm. Ancaq bəzən olur ki, efirdə adi sözü deyən zaman dilin dolaşır. Canlı efirdə belə şeylər olur.

-Şəhid xəbərlərini verəndə hansı hissləri keçirmisiniz?

- Təəssüf ki, şəhid xəbərləri də oxumuşam efirdə. Təıbii ki, ağırdı. Elə xəbərləri oxuyan zaman çox pis oluram. Ancaq xəbər aparcısı təmkinini və soyuqqanlılığını qorumalıdır. Məslən, Aprel döyüşləri zamanı hazırlanan reportajları təqdim edən zaman çox kövrəlirdim. Amma özümü saxlaya bilirdim. Elə olub ki, sujet gedə-gedə mən ağlamışam. Amma efir başlayan kimi özümü tez ələ alırdım. Mən Aprel döyüşləri zamanı 3 gün cəbhə xəttində olmuşam. Ağdamdan çıxandan sonra ilk dəfə doğulduğum torpağa getmişdim, düz 23 il sonra. İzahı olmayan bir hiss yaşayırdım. Orada dağılmış evləri çəkdim. Düşmənlə təmas xəttinə qədər getmişdim. Cocuq Mərcanlıda olmuşdum. Lələ Təpə işğaldan azad ediləndən sonra oradan ilk reportaj hazırlayan jurnalistlərdən biri idim. Aprel döyüşlərində Ağdam, Füzuli, Tərtərdən hazırladığımız reportajlar "CBC" televiziyası vasitəsilə 4 dildə bütün dünyaya yayımlandı. Sevinirəm ki, sonra Cocuq Mərcanlının yenidən bərpası ilə bağlı reortajlar hazırlamaq da mənə qismət oldu. Və ora yenidən bərpa ediləndən sonra Cocuq Mərcanlıdan birbaşa xəbər təqdim edən ilk aparıcı da mən oldum. Bu, Televiziya tarixində bir ilk idi. CBC telekanalının xəbər buraxılışı birbaşa Cocuq Mərcanlıdan canlı yayımlandı. Sevinirəm ki, həmin tarixi verilişin aparıcısı mən oldum.

- Günay xanım, siz hansı Azərbaycan kanallarını və verilişlərini izləyirsiniz?

- İş rejimimə görə düzünü desək, verilişləri izləyə bilmirəm. Ancaq imkan tapan kimi mütləq xəbərlərə baxıram.

- Günay xanım, bu gün bir çox xəbər aparıcıları müxtəlif dövlət qurumlarında mətbuat xidmətinin rəhbəri vəzifəsinə təyin olunurlar. Niyə məhz xəbər aparıcıları bu vəzifəyə gətirilir? Peşəkarlıq və çətin vəziyyətdə işləmə qabiliyyətinə görəmi, yoxsa təsadüfdürmü?

- Deməzdim yalnız xəbər aparıcılarıdır. Onların arasında xəbər aparıcısı olmayan tanınmış jurnalistlər də var. Düşünürəm ki, jurnalistlər həmkarlarının nə istədiyini yaxşı bilir. Onlara media ilə işləmək daha rahat olur.

-2018-ci ildən Dənizkənarı Bulvar İdarəsinin mətbuat xidmətinin rəhbəri vəzifəsində çalşırsınız. Sizcə, mətbuat xidmətinin rəhbəri daha çox təmsil etdiyi qurumun qarşısında məsuliyyət daşıyır, yoxsa ictimaiyyətin?

- Mətbuat xidmətinin rəhbəri medianın qarşısında təmsil etdiyi qurumun, işlədiyi qurum qarşısında isə medianın vəkilidir. Hər ikisi qarşısında məsuliyyət daşıyır. Mən çalışıram ki, işimi vicdanla və məsuliyyətlə yerinə yetirim, balansı qoruyum.

- Sizin incidiyiniz və ya sizdən inciyən jurnalistlər olubmu?

- Çalışıram ki, heç kimi incitməyim. Bu günə kimi məndən ciddi inciyən jurnalist olmayıb. Amma mənim incidiyim insanlar olub. Hiss etmişəm ki, onların yanaşmaları peşəkar deyil.

- Hər bir insanın sevincini, kədərini böldüyü şəxslər olur. Ən yaxın dostunuz kimdir?

- Mənim çox yaxşı ailəm və dostlarım var. Hər zaman deyirəm ki, bu həyatdakı ən böyük qazancım yaxşı insanlardır. 20 ildən çoxdur mediadayam. Bu illər ərzində çox gözəl insanlarla tanış olmuşam. Hər zaman ətrafımda mənə dəyər verən insanlar olub.

- Olduqca çox gözəl xanımsınız. Yəqin ki, sizə sevgi etiraf edən bəylər çox olub. Həmkarlarınızdan sizə sevgi etiraf edən olubmu?

- Bəli olub. Həmkarlarımdan evlilik təklifi almışam, ancaq qəbul etməmişəm.

- Sizin həyat yoldaşınız olmaq istəyən bəy hansı kriteriyalara sahib olmalıdır?

- Bir kişi mənim diqqətimi yalnız xarakteri ilə çəkə bilər. Başqa heç nə ilə. Bir qadının ehtiyac duyduğu ən böyük şey sevgi, diqqət, anlayışdır. Bir insanı məhv etmək istəyirsinizsə, onu diqqətdən mərhum edin. İnsan lazım olmadığını hiss edəndə məhv olur. Münasibətdə qarşılıqlı hörmət olmalıdır. Mənə görə münasibətlər yalnız sevgi üzərində qurulmalıdır. Övlad yalnız sevgidən dünyaya gətirilməlidir. Mən formal xarakterli evliliklərin, münasibətlərin, uşaq dünyaya gətirmək üçün qurulan izdivacların əlehinəyəm. Bəlkə də yalnış düşünürəm. Amma mənim yanaşmam budur. Hansı yaşda oluramsa olum, bu düşüncədə qalacam. Mən ağılla deyil, hisslərlə yaşayan insanam. Sevmədiyim insanla heç bir zaman eyni evdə yaşaya bilmərəm.

- Bir çox məşhurlar var ki, övladlığa uşaq götürürlər. Nə vaxtsa övladlığa uşaq götürmək istərdinizmi?

-Bəzən bu istək ürəyimdən keçir. Amma bu çox böyük məsuliyyətdir. Bir uşağı böyütmək dünyanın ən məsuliyyətli işidir. Mən də olduqca məsuliyyətli biriyəm. Əgər bir körpəni götürüb saxlayacamsa, onu cəmiyyətə layiqli vətəndaş kimi böyütməli, özünü dərk edənə kimi maddi dəstək verməliyəm. Onu oxutmalı, layiqli vətəndaş kimi yetişdirməliyəm. Bütün bunları edə biləcəmsə bir uşağa analıq edə bilərəm. Əks halda yox. Heç kimin haqqı yoxdur ki, bir körpənin həyatını məhv etsin.

-Üzr istəməyi bacarırsınız?

-Əlbəttə. Bəzən öz səhvim olmayanda belə üzr istəməyi, münasibətləri qorumaq üçün güzəştə getməyi bacarıram. Sevdiyim insanlara qarşı çox fədakaram. Bağışlaya bilərəm, güzəştə gedə bilərəm, anlayış göstərə bilərəm. Ancaq bir yerə qədər. Qəlbim qırılanda sadəcə susub gedirəm.

-Boş vaxtlarınızı necə dəyərləndirirsiniz?

- Vaxt tapdıqca yürüş edirəm. İdmanı, böyük tennisi, üzməyi, kitab oxumağı, səyahəti çox sevirəm.

- 10 il sonra özünüzü harda görürsünüz?

- Mən böyük danışmağı sevmirəm. Həyatımı planlar üzzərində qurub çərçivəyə salmağı sevmirəm. "Həyat əslində biz planlar qurarkən başımıza gələnlərdir" fikrini çox bəyənirəm. Ona görə də, həyatın gətirəcəyi bütün sürprizlərə açığam. Yaşamağı sevirəm. Hər şeyə rəğmən həyat çox gözəldir. 10 il sonra harada olacağımı bilmirəm. Bunu həyat göstərəcək. Amma bu gedişlə deyəsən elə 10 il sonra da efirdə olacam. Bir də yanımda qıvırcıq saçlı şirin bir qız olsun istəyirəm (gülür).

Aysel Yusifqızı
FOTO: Leyla Mustafazadə

Telegramda izləyin

instagramda izləyin